Nie biegnij tak szybko. Liście są śliskie!

Powiedziała matka podążając za dwuletnim pershingiem. Za nią szła babcia z wiele mówiącym uśmiechem na twarzy. Scena z mojej ostatniej wizyty na cmentarzu. Scena, która wywołała we mnie salwę nieopanowanego śmiechu. Śmiechu z bezsensu komentarza i z siebie samej. Kiedyś na moich ustach pojawiłby się podobny bezsensowny komentarz. A może i teraz czasami też.

Dlaczego bezsensowny? Przyjrzyjmy się mu rozbierając go na części:

„Nie biegnij” → najczęściej znaczy biegnij, bo taki obraz pojawia się nam w mózgu. Co było opisane w „Dlaczego strach przed NLP jest uzasadniony” oraz „Nie biegaj, bo upadniesz. Nie biegaj, bo się pobrudzisz.”

„tak szybko” → to znaczy jak szybko? Naturą dziecka jest ruch. Zanim osiągnie około 2 lata to uczymy je chodzić i mówić i martwimy się, że nabywa tych umiejętności niewystarczająco szybko, a następne nieco ponad 16 lat oduczamy je tego. Uczymy go bycia nieruchomym, niewidocznym, niemówienia i gnuśności w myśleniu, narzucając mu z góry nasze koncepty i ograniczając jego doświadczenie. Czy to naprawdę to, czego chcemy dla naszych dzieci?

Liście są śliskie →

1. Kiedy weźmiemy liście do ręki to mają różną fakturę. Dwulatek pewnie niejeden liść miał w ręce. W odróżnieniu od dorosłego, który zapomniał już jakie są liście w dotyku.
2. Z konceptem śliskie może się zapoznał może nie.
   1. Jeśli się nie zapoznał, to komunikat jest całkiem niezrozumiały. Nie dlatego, że dziecko jest głupie, ale dlatego, że komunikat jest poza jego doświadczeniem.
   2. Jeśli się zapoznał to komunikat również może być niezrozumiały, bo
      1. w dotyku nie wszystkie liście są śliskie;
      2. śliskie ma różne znaczenie, są różne rodzaje śliskości;
      3. „liście są śliskie” to skrót myślowy, wynikający z doświadczenia dorosłego: „padał deszcz na dużą ilość liści klonu leżących na betonowej ścieżce, w związku z powyższym można się poślizgnąć na takim podłożu”.

3. Mówiąc w ten sposób, mówimy niezrozumiałym komunikatem.
   1. Nawet jeśli wczoraj się przewrócił na bazie swojego doświadczenia może zbudować umiejętność / sprawność radzenia sobie w takiej sytuacji. Niech zrobi to samodzielnie. To jest najlepsza droga.
   2. Programujemy go. Dodajemy jeden bezsensowny z punktu widzenia dziecka komunikat do następnego bezsensownego komunikatu i nie pozwalamy doświadczyć dziecku rzeczywistości. Cóż może być cenniejszego niż własne doświadczenie i własne umiejętności poradzenia sobie, wolne od ograniczeń cudzych doświadczeń. Dziecko znajdzie własną drogę. My mamy jedynie zadbać o to by go wesprzeć i wierzyć w jego moc.

Przenosząc to na inne sfery naszego życia jak często dajemy takie komunikaty innym osobom? Oczekujemy zrozumienia bazując na naszym doświadczeniu? Czy mówimy językiem zrozumiałym dla naszych odbiorców?